Laatste avond

Ik zit op m'n kamer, alleen. Op mijn bed liggen stapeltjes kleding. Negen shirts, drie korte broeken, voor elke dag een schone onderbroek en een schoon paar sokken. De ramen staan open, buiten wordt een zwoele, lange zomeravond gevierd. Dat vinden ze nogal wat hier: lekker weer. Het hele jaar hopen ze op een warme zomer en als het eindelijk zover is, is het te heet, maar gaan ze het toch vieren, omdat het moet. Over niets anders werd de voorbije dagen gepraat. Mensen die niet zeurden over de hitte, zeurden over mensen die zeurden over de hitte en mensen die dát niet deden, zeurden dáár weer over.
De laatste avond. Vakantiekriebels heb ik gek genoeg nog niet. Wel heb ik zin om iedereen weer te zien. Dankzij deze blog leek de afstand tussen ons soms misschien minder groot, maar makkelijk was het hier lang niet altijd. Ik heb dagen gehad dat ik opstond en echt even niet wist waar ik moest beginnen. Er zijn momenten geweest waarop ik het wel even gehad had met alle Where-are-you-froms, Amazings en How-are-you-doings. Op die momenten snak je naar contact met het thuisfront. Het schrijven en de leuke reacties die ik erop kreeg, hebben me erdoorheen gesleept. Het fijne is dat ik niet afhankelijk was van digitale reacties, maar dat men me er gewoon in real life over kon aanspreken. Dat droeg bij aan dat ik me hier meestal helemaalthuis voelde.
Nu ga ik naar Sicilië. Jullie begrijpen hopelijk dat het daar weinig zin heeft om verslagen te uploaden. Bovendien is het onhandig om continu naar internetcafés te moeten zoeken. Dat was zo heerlijk aan m'n tijd hier: op mijn eigen bureaustoel, achter m'n eigen computer een verslagje tikken. Het voelde fijn. Als het zou kunnen, zou ik het hele jaar lang niks anders doen. Het mag niet zo zijn, want morgen neem ik het vliegtuig. Niet voordat ik eerst wat typisch Hollandse producten heb gekocht voor de mensen daar, trouwens. Souvenirs vereeuwigen een reis.
Het voelt heel gek om hier weg te gaan. Deze plek is een beetje een deel van mij geworden. Mijn verblijf, de stad, de mensen; het klopte. We waren twee handen op een plakkende buik. Alsof het zo bedoeld was en alsof het nooit anders is geweest. Ik weet zeker dat ik terugkom. Heel snel.